Γεωργία Νασιοπούλου
Παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής δύο μουσικά παραμύθια.
Στο πρώτο μέρος που διήρκεσε μισή ώρα παρακολουθήσαμε τον πολύ γνωστό «Ο Πέτρος και ο Λύκος» του Σεργκέι Προκόφιεφ, έγινε διάλειμμα 20 λεπτών και ακολούθησε ακόμα ένα μισάωρο με την «Πρώτη Συναυλία του Αρκούδου Πάντινγκτον» του Χέρμπερτ Τσάπελ, η οποία παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Οι ιστορίες και των δύο παραμυθιών είναι σχεδόν απλοϊκές αλλά απλά αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο οικοδομούνται σπουδαίες μελωδίες.
Απολαύσαμε επί σκηνής την Καμεράτα – Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής να μας παίζουν τις υπέροχες μελωδίες των κλασικών πια κομματιών. Την ορχήστρα διεύθυνε η Ζωή Ζενιώδη. Αφηγητής ο μοναδικός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Επικοινωνιακός, ευγενικός, κομψότατος αφηγήθηκε με τον ασύγκριτο τρόπο του τα δύο παραμύθια. Επίσης τραγούδησε το τραγούδι του Αρκούδου Πάντινγκτον. Πίσω στη σκηνή προβάλλονταν γλυκές, ατμοσφαιρικές, νοσταλγικές εικόνες του Σουηδού εικαστικού Daniel Egneus και της σκηνοθέτιδος και animator Έφης Παππά.
Πριν λίγα χρόνια είχαμε παρακολουθήσει «Τον Πέτρο και τον Λύκο» με τον Διονύση Σαββόπουλο στο Ακροπόλ. Το φετινό είναι απείρως ανώτερο και πιο ολοκληρωμένο.
Το μοναδικό αρνητικό που δυστυχώς εντοπίσαμε είναι οι «συνήθεις ύποπτοι» γονείς που είχαν φέρει στο Μέγαρο τετράχρονα, τρίχρονα ακόμη και δίχρονα παιδιά με πιπίλα(!). Τα τόσο μικρά παιδιά όπως ήταν φυσικό κάθισαν ήσυχα το πρώτο τέταρτο και ύστερα άρχισαν να ζητούν τη μαμά τους ( που συνήθως καθόταν μακριά και έπαιζε με το κινητό της ), να πεινούν, να διψούν, να νυστάζουν, να στριφογυρνούν και να μιλούν πολύ δυνατά. Έχουμε σχολιάσει πολλές φορές αρνητικά τη σπουδή κάποιων γονέων να τρέξουν τα νήπια σε χώρους που δεν συνάδουν με την ηλικία τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ταλαιπώρησαν τα παιδιά τους αλλά και τα δικά μας παιδιά και εμάς τους ίδιους με τη φασαρία που προκαλούσαν.
Παρόλα αυτά το θέαμα ήταν μαγευτικό και θα πρότεινα μια τέτοια έξοδο σε οικογένειες που μπορούν να σεβαστούν και να εκτιμήσουν την αξία κλασσικών έργων.
Ήτανε μια από τις παραστάσεις που θέλαμε να δούμε, αλλά δυστυχώς δε βρήκαμε εισιτήρια.
Kρίμα την χάσαμε και εμείς
Υπέροχη συναυλία και συμφωνώ για το πρόβλημα με τα παιδιά που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν. Δεν είναι όμως μόνο τα μικρά σε ηλικία που – αντικειμενικά- δεν μπορούν να παρακολουθήσουν μια συναυλία, αλλά και μεγάλα παιδιά που θεωρούν ότι μπορούν να μιλάνε δυνατά, πετώντας το κάθε σχόλιο. Δυστυχώς, δεν έχει γίνει κατανοητό ότι κάθε χώρος απαιτεί κάποια συμπεριφορά και στο θέατρο ή στο συναυλιακό χώρο η συμπεριφορά αυτή είναι η ΣΙΩΠΗ.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας.
Μαζί με το πρώτο παιδί οι γονείς” σύρουν” συχνά και το δεύτερο ή και το τρίτο σε χώρους που δεν ταιριάζουν με την ηλικία τους επειδή πολύ απλά δεν έχουν τι να τα κάνουν. Πάλι καλά που δεν σας βγάλανε και πατατάκια γιατί αυτούς τους γονείς τους έχω ικανούς για όλα. Το χειρότερο είδος γονέων σε ό,τι αφορά τα θεάματα θα το συναντήσετε στις δωρεάν εκδηλώσεις, εκεί να δείτε τον πολιτισμό στο μεγαλείο του. Πάντως για τη συγκεκριμένη παράσταση, θεωρούμε ότι ήταν κάπως ακριβό το εισιτήριο γι’ αυτό που πρόσφερε αλλά αυτό φυσικά είναι προσωπική άποψη.