Είδαμε την πρωτότυπη παράσταση “Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος” στο θέατρο Άβατον.

Πέμπτη βράδυ και με την παρότρυνση φίλων βρεθήκαμε στο θέατρο Άβατον, ένα μικρό θεατράκι, όπου παρακολουθήσαμε μία ασυνήθιστη για τα δεδομένα μας αλλά ενδιαφέρουσα παράσταση, το “Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος” του Ματέι Βίσνιεκ. Ο συγγραφέας είναι Ρουμάνος και κατέφυγε στη Γαλλία για να γλιτώσει από το καθεστώς Τσαουσέσκου. Εκεί ελεύθερος πια γράφει για την απομόνωση, το κυνήγι της πρωτιάς, για τις κάθε λογής πλύσεις εγκεφάλου, για τους χιλιάδες νεκρούς των απανταχού πολέμων, για τον άνθρωπο και τις αντιφάσεις του, κ.ά.
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου: Τρεις ηλικιωμένοι κλόουν βρίσκονται στο ίδιο σημείο αναζητώντας να προσληφθούν στη θέση για την οποία διάβασαν σε κάποια αγγελία. Μετά από λίγο συνειδητοποιούμε ότι είναι και οι τρεις παλιοί γνώριμοι και συνεργάτες σε τσίρκα και διάφορα άλλα θεάματα. Τώρα,στη δύση της ζωής τους και οι τρεις, και με την οικονομική ανέχεια να τους απειλεί, επιδίδονται σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό για το ποιος είναι ο καλύτερος διεκδικητής της θέσης. Πότε μαλακώνουν και είναι τρυφεροί και με κατανόηση ο ένας για τον άλλον αναπολώντας και το κοινό τους παρελθόν και συνειδητοποιώντας την τωρινή τους κατάντια, πότε ανταγωνίζονται και εξευτελίζουν ο ένας τον άλλον εκμεταλλευόμενοι με τον χειρότερο τρόπο ο ένας τις αδυναμίες του άλλου, την αχίλλειο πτέρνα του. Οι διάλογοι είναι καταιγιστικοί και υπάρχει μεγάλη ένταση στη σκηνή σε αρκετά μεγάλο μέρος του έργου ενώ δεν λείπει και η τραγικότητα. Τελικά οι “εργοδότες” δεν φαίνονται ποτέ και οι τρεις κλόουν έχουν εν τω μεταξύ εκτεθεί απόλυτα μπροστά μας παρουσιάζοντας ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο έχει ο καθένας τους, από αρετές, ταλέντο και δεξιότητες μέχρι συμπλέγματα, κακίες και ανασφάλειες. Φτάνουν στα όριά τους και τα ξεπερνούν. “Τα όρια του ανθρώπου γίνονται μία λεπτή γραμμή πάνω στην οποία ακροβατεί, μπορεί να ισορροπήσει ή θα πέσει στο κενό;”, σημειώνει η σκηνοθέτις της παράστασης, Μαρία Τσομπανάκου.
Οι τρεις νεαρές ηθοποιοί έχουν αναλάβει εντελώς κόντρα ρόλους, πρώτα γιατί υποδύονται άντρες και δεύτερον επειδή οι ρόλοι τους είναι ρόλοι ηλικιωμένων. Μάλιστα, η πιο ταλαντούχα από τις πρωταγωνίστριες, η Μαίρη Ξένου, είναι ένα κορίτσι 27 χρονών, γεμάτο ταλέντο, η ερμηνεία της ήταν τόσο καθηλωτική που εξύψωνε πραγματικά το έργο σε άλλο επίπεδο. Οι άλλες δύο ήταν καλές, τίποτα όμως το συγκλονιστικό. Τα σκηνικά ήταν πολύ λιτά, η μουσική υποβλητική, ανάλογη της ατμόσφαιρας και του κειμένου, το οποίο σε βάζει σε έναν ευχάριστο προβληματισμό και συζήτηση μετά, χωρίς όμως να είναι ένα κείμενο “βαριάς κουλτούρας”.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι το θέατρο, αν και μικρό, ήταν κατάμεστο Πέμπτη βράδυ και πολλοί από τους θεατές ήταν νεαρά παιδιά, κάτω των τριάντα, τα οποία μάλιστα πιθανολογούμε ότι ήταν φοιτητές δραματικών σχολών.
Τελικά, πρέπει να τολμάμε να δούμε και κάτι που φαινομενικά και αρχικά μπορεί να μη μας πολυταιριάζει αλλά σίγουρα θα μας προσφέρει ποιοτική ψυχαγωγία και αφορμή για σκέψη και προβληματισμό…