Είδαμε την παιδική ταινία “Μια Χαρούμενη Οικογένεια” στην αίθουσα kids των Village Cinemas

Είδαμε την παιδική ταινία ” Μια Χαρούμενη Οικογένεια” στην αίθουσα kids των Village Cinemas στο Ρέντη.
Για να είμαι ειλικρινής, καθότι λάτρεις των θεατρικών παραστάσεων κυρίως λόγο αμεσότητας, έχουμε παραμερίσει λίγο τις κινηματογραφικές αίθουσες…

Βλέποντας όμως το trayler της ταινίας, τα κορίτσια ξεμυαλίστηκαν…Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τις φιγούρες και την υπόθεση, αλλά κάναμε τελικά την απόπειρα.

Καταρχήν δε νομίζω να ξαναπάμε σε άλλη αίθουσα, εκτός από την Kids…άνετοι διάδρομοι, μεγάλες πολύχρωμες πολυθρόνες, καλή ακουστική και φυσικά η τσουλήθρα σωλήνας εντυπωσίασε όλα τα παιδάκια…Σίγουρα πρέπει να είμαστε το νωρίτερο δυνατόν για να προλαβαίνουμε να ευχαριστηθούμε παιχνίδι (αν και επιτρέπεται η χρήση της για λίγο και μετά το τέλος της ταινίας).

Όσων αφορά το έργο, έχω να πω τα εξής…ήρωες γλυκύτατοι, έξυπνο χιούμορ, όμορφα μέρη με τα σημεία κατατεθέν τους (έρημος, πυραμίδες και Φαραώ, Λονδίνο και Big Ben, Νέα Υόρκη και άγαλμα της Ελευθερίας, κτλ), ευχάριστη μουσική ήταν ο συνδυασμός που διασκέδασε τον κάθε θεατή…το κυριότερο όμως ήταν ότι τα ξεκάθαρα μηνύματα βρίσκονταν σε πληθώρα, καλύπτοντας την κάθε περίπτωση για οποιοδήποτε μέλος μιας οικογένειας…Και για να σας τους συστήσω…

Ένας πατερούλης που είναι εγκλωβισμένος στην δουλεία του, νομίζοντας ότι έτσι προσφέρει τα πάντα στους δικούς του…όμως δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει χάσει την ενέργεια, τον δυναμισμό και την τρυφερότητα του απέναντι στη σύζυγό και τα παιδιά του…Μια υπερπροστατευτική μητέρα, που με αυστηρότητα κατά μια έννοια και επιμονή, προσπαθεί να φέρει την οικογένεια πιο κοντά, αγνοώντας τα θέλω και τις πραγματικές ανάγκες των δικών της…Μια έφηβη που περνάει την φάση της υποτιθέμενης απόρριψης, πιστεύοντας ότι δεν είναι αρεστή στα αγόρια, ενώ αδιαφορεί για τη σημαντικότητα των μαθησιακών γνώσεων…Και ο μικρούλης αδερφός με υψηλό μάλλον δείκτη νοημοσύνης, ο οποίος δέχεται τον σχολικό εκφοβισμό λόγο των ενδιαφερόντων του…Η ιστορία ? … Μαγεύονται και μεταμορφώνονται για έναν και μοναδικό λόγο…επειδή δεν είναι ευτυχισμένοι…Θα μπορέσουν να επανέλθουν στο φυσιολογικό, όταν η αγάπη του ενός για τον άλλο θα καταφέρει να τους δείξει πως πρέπει να συνεργάζονται, να εκτιμούν, να συμβιβάζονται και να χαίρονται την κοινή ζωή τους…”Δεν ζούμε για να δουλεύουμε αλλά δουλεύουμε για να Ζούμε”, ” Δεν είμαστε απόλυτοι και υπερβολικοί όταν συμμετέχουμε στη ζωή των άλλων, αλλά δίνουμε χώρο και χρόνο στον άλλο να εκφραστεί, να δοκιμάσει,, να απογοητευτεί και να ξανασηκωθεί…πρέπει να τον κάνουμε απλά να νοιώσει ότι θα είμαστε κάπου δίπλα του και διαθέσιμοι γι αυτόν όποτε μας χρειαστεί”, “Δεν έχει σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, φτάνει να πιστεύουμε εμείς στον εαυτό μας, δεν επηρεαζόμαστε αλλά ενισχύουμε την αυτοπεποίθησή μας”, ” Δεν πρέπει να επιδιώκουμε να μας φοβούνται οι άλλοι, ώστε να τους χειραγωγούμε, γιατί έτσι θα μείνουμε μόνοι…καλύτερα να μας σέβονται, παρά να μας φοβούνται”…

Πιστεύω, με λίγο συζήτηση, αν τα τετράχρονα παιδάκια είναι δεκτικά μπορούν να καταλάβουν το νόημα…για τα μικρότερα δεν υπάρχει ενδοιασμός φόβου, απλά θα τους φανεί μάλλον μια ευχάριστη ταινιούλα…όσο για τα μεγαλύτερα, έως και τα πρώτα χρόνια των έφηβων, δεν νομίζω να την χαρακτήριζαν βαρετή, αντιθέτως!!!