Δήμητρα Τσιαούση
από την Δήμητρα Τσιαούση
Η Βαρβάρα Πεντζερίδου είναι νηπιαγωγός, εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού και παραμυθιών. Αγαπάει τα παιδιά, το θεατρικό παιχνίδι, τη μουσική, τα εικαστικά και τον κινηματογράφο. Έχει συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια. Φέτος θα την συναντήσουμε στην παράσταση Ο ΜΙΚΡΟΣ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ που ξεκινάει σε λίγες μέρες στο Ανοιχτό Ίδρυμα Εκπαίδευσης στην Νέα Ιωνία σε σκηνοθεσία της αγαπημένης Ξανθής Ταβουλαρέα. Ευκαιρία να την γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από την συνέντευξη που ακολουθεί!
Elamazi – Η σχέση σου με το Θέατρο κρατάει χρόνια. Ποια είναι η μεγάλη σου λαχτάρα ,όταν βγαίνεις στη σκηνή;
Ο πατέρας μου έλεγε ότι είναι χρήσιμο να κάνουμε αυτά που φοβόμαστε. Εκείνος φοβόταν τις βελόνες στις ενέσεις και για να το ξεπεράσει, πήγε κι έγινε αιμοδότης. Λαχταρώ να ξεπεράσω κάθε φορά το φόβο της έκθεσης, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, γι αυτό πολλές φορές μπαίνω ορμητικά να πω την ιστορία κάνοντας τη δράση, τρώω τις παύσεις και διάφορα άλλα τεχνικά χαρακτηριστικά. Επίσης λαχταρώ να πω την ιστορία στα παιδιά, είμαι στο χώρο του θεάτρου δύο ώρες νωρίτερα και περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία.
Elamazi – Ο ρόλος σου ως αφηγήτριας στην παράσταση είναι απαιτητικός; Πως καταφέρνεις και γίνεσαι ένα με την κούκλα;
Κάθε ρόλος είναι απαιτητικός, κρύβει μια ιστορία πίσω του, ακόμη και οι αφηγηματικοί ρόλοι, πρέπει να απαντάνε σε ερωτήματα για να ζωντανέψουν. Ποια είναι η κοπέλα που μας μιλάει; Από πού ήρθε; Γιατί μας λέει αυτή την ιστορία; Μένει στο χωριό, στην πόλη; Αν βάζαμε ένα μπούσουλα ερωτήσεων στο ρόλο δεν θα μας ξένιζε η ερώτηση; Αν είχε κατοικίδιο ζώο ποιο θα ήταν αυτό; Το ίδιο συμβαίνει και με τις κούκλες. Είναι ρόλοι που απαντάνε σε ερωτήματα για να ζωντανέψουν. Και βέβαια το ζωντάνεμα είναι δύσκολο. Αν δείτε κουκλοπαίχτες, τους οποίους θαυμάζω, κάνουν διαφορετική δουλειά με τεχνικά χαρακτηριστικά από ότι εγώ στην παράσταση. Εγώ αφηγούμαι και αλλάζω αμέσως, κρατώντας την κούκλα. Φαίνομαι. Τα παιδιά βλέπουν ότι παίζει και αφηγείται ο ίδιος άνθρωπος. Ήταν χαρακτηριστικό και του αηδονιού μας αυτό. Οι ηθοποιοί έπαιζαν και αφηγούνταν άμεσα, γρήγορα, αλλάζοντας ρόλους.
Elamazi- Οι στίχοι της παράστασης είναι δική σου επέμβαση; Μίλησέ μας λίγο για το ρόλο σου αυτό μιας και σ΄ έχουμε συνηθίσει περισσότερο στο ρόλο της ηθοποιού.
Όλοι κάτι γράφουμε σε χαρτάκια, σε τετράδια σημειώσεων, σε βιβλία κλπ. Άλλα τα κρατάμε, άλλα τα πετάμε. Έτσι κι εγώ γρατζουνάω με την κιθάρα μου, την ξεκούρδιστη πολλές φορές, σκαρώνω απλές μελωδίες και πάνω σε αυτές γράφω απλούς στίχους. Έπειτα πάω στον αδερφό μου, μου διορθώνει τη μελωδία και εγώ τους στίχους και βγαίνουν τα τραγουδάκια. Άλλα τραγουδάκια είναι βασισμένα σε γνωστές μελωδίες και άλλα σε δικές μου. Έχω γράψει στίχους και για άλλες παραστάσεις. Στις Αξιόγατες και στο μονόπρακτο του Μπρεχτ «Πόσο κοστίζει το σίδερο» που ανέβηκαν αμφότερα από την Ομάδα Θέατρο Παντός Καιρού, της οποίας είμαι μέλος.
Elamazi- Τι διδάσκει εσένα προσωπικά η ιστορία του Μικρού Ονειροπόλου που αφηγείσαι και παίζεις;
Με διδάσκει ότι τα όνειρα είναι ο πλούτος και η δύναμη της ψυχής μας. Με διδάσκει να μη φοβάμαι να κάνω όνειρα, όσο άπιαστα κι αν είναι, γιατί ακόμα κι αν δεν γίνουν πραγματικότητα, δεν είναι ντροπή, είναι μαγεία.
Elamazi – Μετά το επιτυχημένο Αηδόνι του Αυτοκράτορα στο θέατρο Αλκμήνη, έρχεται Ο Μικρός Ονειροπόλος στο Ανοιχτό Ιδρυμα Εκπαίδευσης. Και τα δύο αποτελούν παραμύθια που μάλλον αγαπάς πολύ. Παραμύθι ίσον με;
Παραμύθι ίσον με αφήγηση, δράση, τραγούδι, κούκλες, θεατρικό παιχνίδι, ζωντάνια και χαρά για μεγάλους και παιδιά!!!
Elamazi – Η παράσταση είναι διαδραστική. Με ποιόν τρόπο θα επιτευχθεί η διάδραση με το μικρό σας κοινό;
Παίζουμε όλοι, μικροί μεγάλοι με ένθερμη και ενεργητική συμμετοχή και τραγουδάμε επίσης όλοι μαζί στην αρχή, στη μέση και στο τέλος της ιστορίας.
Elamazi- Η συνεργασία σας με την Ξανθή Ταβουλαρέα, τη σκηνοθέτη της Παράστασης είναι σταθερή. Με τι θα την παρομοίαζες;
Η Ξανθή είναι ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε μένα και στο ότι μπορώ να κάνω πράγματα στο θέατρο. Με πολύ κόπο, με μαθήματα και πείσμα, προσπαθώ. Κι όλο μαθαίνω, κι όλο βλέπω κι άλλους δασκάλους και συνεχίζω τα μικρά μου βήματα. Για μένα σημασία έχει να δουλεύω, να μαθαίνω καινούργια πράγματα και να προσπαθώ να εξελίσσομαι, να κάνω τελοσπάντων ό,τι μπορώ. Η Ξανθή είναι δασκάλα μου, έχω μάθει πολλά πράγματα από εκείνη, την ώρα που δουλεύουμε, δουλεύουμε με σοβαρότητα, σεβασμό στο παραμύθι και κατανόηση στον τρόπο που θα γίνει παράσταση. Αν θα ζωγράφιζα ένα σκίτσο στη μεταξύ μας σχέση, θα ήταν ο ήλιος και το φεγγάρι. Η Ξανθή θα ήταν ο ήλιος. Μην ξεχνάμε όμως και το Μανώλη μας που έγραψε το παραμύθι. Ο Μανώλης Ζερβάκης θα ήταν το αστέρι που λάμπει, ας πούμε ο Αυγερινός.
