maroula
Όσο εξαιρετικό είναι το κλασσικό μυθιστόρημα του Μ.Λουντέμη «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» τόσο απογοητευτική ήταν, δυστυχώς, η παράσταση. Αντιλαμβάνομαι ότι η θεατρική μεταφορά ενός τέτοιου αριστουργήματος δεν είναι διόλου εύκολη, ιδίως όταν προορίζεται για παιδιά, αλλά αυτό δεν αποτελεί «δικαιολογία».
Μπορεί ο ακροβάτης που ισορροπούσε χορεύοντας πάνω σε ένα μεγάλο στεφάνι να ήταν εντυπωσιακός, μπορεί η τραγουδίστρια που θύμιζε ίσως κάτι από Μαίρη Χρονοπούλου παλιού ελληνικού κινηματογράφου (και σε καμιά περίπτωση Μαρίνελα όπως έσπευσαν κάποιοι να πούνε) να μαγνήτισε για λίγα λεπτά τα βλέμματά μας, μπορεί ο Θ. Βισκαδουράκης να προσπάθησε να αποδώσει το πάθος και την αγάπη του Μέλιου για το σχολείο και τα γράμματα, αλλά η παράσταση ήταν στο σύνολό της αδιάφορη, φλατ τολμώ να πω.
Όχι μόνο δεν μας συγκίνησε όπως θα περίμενε κανείς, αλλά αμφιβάλλω αν τα παιδιά ταυτίστηκαν με τον Μέλιο, αν κατανόησαν τους αγώνες και τους κόπους του για τα όνειρά του, αν πόνεσαν κι αν απογοητεύτηκαν μαζί του. Αυτό που έλειπε από την παράσταση ήταν η ευαισθησία το δίχως άλλο, και όχι η φαντασία. Καμιά φορά από λάθος εκτίμηση υποτιμάμε τα παιδιά.
Αν ο στόχος ήταν να μεταφερθεί το κλασσικό μυθιστόρημα του Λουντέμη απλά, αυτό επιτεύχθηκε. Το θέμα όμως είναι και τι μένει στα παιδιά σαν τελειώσει η παράσταση. Θέλουμε το θέατρο να είναι μια απλή κυριακάτικη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας ή θέλουμε ένα θέατρο που πλάθει συνειδήσεις και συμπεριφορές;
Θέατρο Ακροπόλ, Ιπποκράτους 9 – 11, Αθήνα
Βγήκα από το θέατρο με την ίδια αίσθηση.
πόσο συμφωνώ μαζί σας!
το ίδιο ακριβώς συζητούσε κι η δική μας παρέα χτες…. έλειπε η ευαισθησία, η γλύκα του έργου
Σε αυτήν την παράσταση χώρεσαν λίγο απ’ολα : λίγα ακροβατικά, λίγη μουσική, λίγο τραγούδι (στο τέλος …νομίζαμε ότι θα βγεί η Χρονοπούλου αγκαλιά με τον Πλούταρχο). Για να λέμε και τα θετικά μας άρεσαν πολύ οι ηθοποιοί, τα κουστούμια, τα σκηνικά …έλειπε όμως – όπως εύστοχα θέσατε – η ευαισθησία
Ευχαριστούμε για την κριτική σας.
Σας ευχαριστούμε πολύ για την κριτική σας.Θα ήθελα τα παιδιά μου να διαβάσουν πρώτα το βιβλίο και μετά να δούν την παράσταση αλλά δεν τέτοιες κριτικές….θα το σκεφτούμε πολύ να πάμε.
Είναι μία από τις παραστάσεις που δεν θα πήγαινα εύκολα να δω έτσι κι αλλιώς, καθώς θεωρώ πως δεν είναι εύκολο να μεταφερθεί στο θέατρο. Κρίμα πάντως που το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο. Κρίμα κυρίως για την προσπάθεια των συντελεστών.
Πολύ χαρούμενοι ηθοποιοί, γεμάτη ενέργεια…τόσο πολύ που δεν αφήνει τον θεατή να νοιώσει συγκίνηση…δεν αντιληφθήκαμε τις δυσκολίες του μαθητή, αλλά ούτε και το κυνήγι του ονείρου του, να μάθει γράμματα , γιατί πολύ απλά δεν δουλεύτηκαν πάνω στην σκηνή, παρά μόνο επαναλάμβαναν συνεχώς τις φράσεις “πόσο αγαπώ τα γράμματα” “πόσο εκτιμώ τον δάσκαλό μου”…όσο για τα προβλήματα που αντιμετώπισε, φάνηκε μόνο να έχει καυγαδάκια με τους συμμαθητές του…Άσχετα εμφανίστηκε ο ακροβάτης, κάτι σε μπουζούκια έφερνε το μουσικό μέρος του έργου.
Συμφωνώ μαζί σας η κόρη ου είναι 9 ετών έχει παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις αλλά η συγκινημένη ήταν απογοητευτική , η κόρη μου όταν τελείωσε δεν κατάλαβε τι είχε γίνει γιατί τελείωσε. Ήταν σας ελληνική επιθεώρηση. Τα νοήματα που ήθελε να βγάλει δεν έβγαιναν δυστυχώς 2 ώρες χωρίς νόημα δεν τη συνηστώ αυτή την παράσταση υπάρχουν άλλες αξιόλογες